SP45

SP45 – pierwsza polska lokomotywa spalinowa z napędem elektrycznym, produkowana przez H. Cegielski – Poznań w latach 1965–1976. Przeznaczona do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach niezelektryfikowanych. SP45 była prekursorem bardziej znanej serii SU45, od której różniła się brakiem elektrycznego ogrzewania wagonów.

Historia[edytuj]

W latach 60. XX wieku Polskie Koleje Państwowe (PKP) rozpoczęły modernizację taboru, dążąc do zastąpienia parowozów nowoczesnymi lokomotywami spalinowymi. W odpowiedzi na to zapotrzebowanie, zakłady H. Cegielski – Poznań opracowały projekt SP45 – pierwszej polskiej lokomotywy spalinowej z przekładnią elektryczną.

Pierwszy egzemplarz SP45 został zaprezentowany w 1965 roku. Produkcja seryjna ruszyła w 1967 roku i trwała do 1976 roku. Łącznie wyprodukowano 265 egzemplarzy, z których większość trafiła do PKP.

Oznaczenie[edytuj]

Oznaczenie SP45 pochodzi od:

S – lokomotywa spalinowa
P – pasażerska
45 – numer serii

W 1970 roku rozpoczęto produkcję wersji SU45, wyposażonej w elektryczne ogrzewanie wagonów, co pozwoliło na jej szersze zastosowanie w ruchu pasażerskim zimą. SP45 była wykorzystywana głównie w okresie letnim lub z wagonami ogrzewanymi parowo.

Charakterystyka techniczna[edytuj]

Lokomotywa SP45 posiada następujące parametry:

Układ osi: Co'Co'
Masa: 102 t
Długość: 18,9 m
Szerokość: 3,0 m
Wysokość: 4,3 m
Prędkość maksymalna: 120 km/h
Moc silnika: 1650 kW
Silnik: W2112SSF – 12-cylindrowy, wysokoprężny
Napęd: elektryczny (generator + silniki trakcyjne)
Hamulce: pneumatyczne, elektropneumatyczne

Lokomotywa była wyposażona w kabinę maszynisty z ogrzewaniem, ale bez klimatyzacji. Brak elektrycznego ogrzewania wagonów był głównym ograniczeniem eksploatacyjnym SP45.

Eksploatacja[edytuj]

SP45 była wykorzystywana przez PKP do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach niezelektryfikowanych, głównie w regionach takich jak:

Lokomotywa była ceniona za niezawodność i prostotę konstrukcji. Po wprowadzeniu serii SU45, SP45 stopniowo traciła na znaczeniu, a część egzemplarzy została przebudowana na SU45 poprzez dodanie agregatu do ogrzewania wagonów.

Modernizacje[edytuj]

W latach 80. i 90. część lokomotyw SP45 przeszła modernizację:

Wymiana silnika na nowszy typ.
Poprawa układów elektrycznych.
Zmiana malowania na barwy PKP Intercity lub PKP Cargo.

Niektóre egzemplarze zostały przebudowane na SU45, co pozwoliło na ich dalszą eksploatację w ruchu pasażerskim przez cały rok.

Znaczenie[edytuj]

SP45 była przełomową konstrukcją w historii polskiej kolei:

Pierwsza lokomotywa spalinowa z przekładnią elektryczną produkowana w Polsce.
Zastąpiła parowozy w ruchu pasażerskim na liniach niezelektryfikowanych.
Stała się podstawą do rozwoju serii SU45 i SU46.
Umożliwiła modernizację taboru PKP w latach 70.

Do dziś SP45 jest uznawana za symbol transformacji technicznej polskiej kolei.

Krytyka[edytuj]

SP45 była krytykowana za:

Brak elektrycznego ogrzewania wagonów – ograniczenie eksploatacji zimą.
Hałas i wibracje – typowe dla konstrukcji z lat 60.
Niską ergonomię kabiny – brak klimatyzacji, ograniczona izolacja akustyczna.
Wysoką emisję spalin – niezgodność z nowoczesnymi normami środowiskowymi.

Pomimo tych wad, SP45 była ceniona za trwałość i łatwość obsługi.

Obecny status[edytuj]

Większość lokomotyw SP45 została wycofana z eksploatacji do końca lat 90. Kilka egzemplarzy zachowano jako:

Lokomotywy muzealne – np. w Skansen Taboru Kolejowego w Chabówce.
Lokomotywy techniczne – do prac manewrowych.
Lokomotywy kolekcjonerskie – w rękach miłośników kolei.

SP45 pozostaje ważnym elementem dziedzictwa technicznego polskiej kolei.

Zobacz też[edytuj]

Bibliografia[edytuj]

H. Cegielski – Poznań (1976). Dokumentacja techniczna lokomotywy SP45.
PKP (1990). Historia taboru spalinowego w Polsce.
Urząd Transportu Kolejowego (2020). Raport o stanie technicznym taboru kolejowego.